Dialogen i helsevesenet i lys av Skjerheim si tenking

Den norske filosofen Hans Skjervheim(1926–1999) «var samtala sin mann» (1, s. 24), ein av pionerane i samfunnsfilosofi og vitskapsteori i det førre hundreåret. Han var med på å gjera filosofien til ein levande del av dagleglivet vårt ved å flytta den ut i det offentlege rommet (2). Det er sagt om Skjervheim at han var «en venn av den annens tanke» (3, s. 21).

Skjervheim sine filosofiske tekstar er omfattande. Vi vil difor avgrensa diskusjonen med å sjå på ein del av Skjervheim sin filosofi, det såkalla symmetriprinsippet si betydning for dialog. I diskusjonen vil vi ta utgangspunkt i møte mellom den gamle pasienten og helsearbeidaren. Vi ynskjer å utforska spenningar og utfordringar i møte mellom helsepersonell og den gamle pasienten, og å drøfta på kva måte Skjervheim si tenking kan rettleia oss i slike komplekse møte.

Eit eksempel

For å utforske korleis Skjervheim sine tankar om dialog er relevante i dagens helsevesen, skal vi ta utgangspunkt i eit eksempel frå klinisk praksis. Dømet er konstruert, men inneheld nokre typiske element som vi har erfaring for har skjedd og skjer i dagens helsevesen.

Hanna Olsen på 85 år vert innlagt på medisinsk avdeling fordi ho dei siste dagane har hatt korte episodar av forvirring, spesielt om natta. Fru Olsen har litt feber, og i avdelinga vert det oppdaga ein infeksjon i kroppen. Ho vert behandla for denne og det vert bestemt utreise etter eitt døgn i avdelinga. Fru Olsen har siste året «tapt seg litt» som ho sjølv uttrykkjer det. Då pårørande kjem til avdelinga for å følgje mora heim, er ho fortvila, oppkava og vil «fortast mogeleg komme seg heim». «Eg har aldri vore skuleflink», seier ho, og fortel at ho kjenner seg heilt mislykka som ikkje klarer å telje baklengs frå 100 og stava eit enkelt ord baklengs. Det viser seg at før utreise har fru Olsen gjennomgått ein mini-mental status evaluering (MMSE).

Denne korte forteljinga kan analyserast på fleire måtar, for eksempel i lys av geriatrisk medisinsk og pleiefagleg kunnskap om eldre, eller den kan føra inn i ein diskusjon om bruken av MMSE som diagnostisk verktøy. Desse diskusjonane skal vi la liggja, og konsentrera oss vidare om ei drøfting av grunnlaget for dei trugsmåla mot dialogen forteljinga ber i seg, både for pasienten og for helsearbeidaren. Vi vil i diskusjonen fletta inn refleksjonar om korleis ein kan leggja til rette for ein tre-ledda dialog.

Tek vi utgangspunkt i forteljinga, kan det sjå ut som om denne pasienten føler seg krenkt på ein eller annan måte. Krenking er ei negativ kjensle som står i sterk kontrast til helsetenesta sitt mål om å bidra til helse og helbreding og til å lindre liding. Korleis kan slike situasjonar oppstå? Kva kan vi forstå om eigen fagutøving om vi let denne situasjonen verte gjennomlyst av Skjerheim sitt tenkjesett?

Pasient og gamal – ein dobbel trussel mot dialogen

Om vi tek utgangspunkt i Skjervheim sin språkbruk, kan denne situasjonen tolkast som eit eksempel på ein to-ledda kommunikasjon der fru Olsen vart gjort til eit objekt som skulle testast ut. Tanken bak var truleg den beste, å sikra så god helseteneste til fru Olsen som mogeleg var. MMSE-testen skulle kunna avdekkja opplysingar om tilstanden hennar. I denne situasjonen var «saka» fru Olsen sin helsetilstand, og ideelt sett skulle den som utførte testen og fru Olsen vera i ein likeverdig dialog om denne «saka». Truleg var det ikkje ein slik likeverdig dialog der fru Olsen si forståing for situasjonen vart lytta til, forstått og teken på alvor. Kanskje var det heller slik at helsearbeidaren definerte «saka» og korleis dei skulle skaffa seg kunnskap om den. Pasienten vart dermed brukt som middel for om mogeleg å avdekkja ein diagnose. Kanskje var det heller ikkje eit engasjement i sjølve saka, berre ei jakt på å stadfeste eit faktum ved hjelp av ein test.

Når ein slik situasjon kan oppstå i norsk helsevesen, kan vi forstå dette på fleire måtar. For det første kan det handla om at det å vera pasient i seg sjølv inneber å vera i eit asymmetrisk forhold til helsearbeidaren. Helsepersonell har i kraft av sine kunnskapar ein «overordna» posisjon. Det skal dei sjølvsagt ha, helsepersonell utan fagleg kunnskap er ingen tent med, men det betyr ikkje at helsearbeidaren som menneske er pasienten overlegen. Som dialogpartnarar er dei likeverdige.

Om fokus vert retta mot saka, der to subjekt, pasienten og den tilsette saman drøftar saka, kan helsearbeidaren sin kunnskap verta formidla til pasienten og verta korrigert av det som han eller ho veit om seg sjølv og sin eigen helsetilstand. Let vi Skjervheim rettleia oss her, har vi høve til å utvikla haldningar som rettar seg mot saka, der pasienten kan vera ein dialogpart i diskusjonen. I eksempelet med fru Olsen kunne dette innebera ei samtale der ho opplevde unik interesse for kva ho tenkte og meinte om situasjonen sin. Ho hadde sjølv opna opp for ei slik samhandling ved å fortelja at ho hadde tapt seg i det siste. Det kunne gje opning for ei samtale om kva ho meinte med ei slik utsegn. Ved å lytte til fru Olsen sine forteljingar om kva ei oppleving av å ha tapt seg innebar for henne, kunne «saka» vore sett frå fleire sider.

Nyare forsking tyder på at ein slik måte å vera på overfor pasienten er vanskeleg og krevjande. I ein studie av forholdet mellom sjukepleiar og pasient viser Zoffman og Kirkevold (7) at sjukepleiaren samhandlar med pasienten på tre ulike måtar, der berre den eine måten kalla «I-you sorted mutuality» inneber ei samhandling om «saka». Den vanlegaste måten å samhandle på er enten som distansert helsearbeidar eller med ei form for utydeleg sympati (7) der «saka» ikkje får forrang.

For det andre kan dette handla om at det å vere gamal ytterlegare forsterkar asymmetrien mellom helsearbeidar og pasient. Den svenske sosiologen Tornstam (8) hevdar at vi har ein tendens til å sjå ned på eldre og oppleva deira vurderingsevne og kunnskap som utdatert. For å halda oss i Skjervheim sin språkbruk, kan vi seia at når ein som helsearbeidar står overfor ein gamal pasient, kan ein koma i skade for å tenkja at det som gjeld for meg ikkje gjeld for deg, fordi du er gamal og tenkjer og handlar annleis. Om dette stemmer, er det å vera geriatrisk pasient ein ekstra trussel mot dialogen om «saka».

For å halda fast på «saka» krev dette at helsearbeidaren har eit gjennomtenkt forhold til eigne haldningar overfor eldre og alderdom. Det inneber at helsearbeidaren lyttar og gjer sitt beste for å forstå den gamle sitt tankesett og måte å formidla seg på. Det krev at helsearbeidaren forstår at det som gjeld for den gamle, er å bli behandla som eit likeverdig menneske, sjølv om dei tenkjer og handlar på måtar som ikkje alltid stemmer overens med det yngre menneske oppfattar som «rett». Om ein i slike tilfelle kunne rette merksemda mot sjølve «saka», ville det at ein har framfor seg ein eldre person komme i andre rekkje, verta mindre viktig. Sagt på ein annan måte: Skjervheim si tenking kan hjelpa oss til å sjå appellen frå «saka» og dermed setja til side ei generell negativ haldning til eldre.

Ein to-ledda dialog – ein trussel mot kompetansen til sjukepleiaren?

Så langt i diskusjonen har vi prøvd å visa kor fort gjort det er at ein dialog kan bli to-ledda, og dermed gjera pasienten til eit objekt (4). Problemet har så langt berre sett ut som eit problem som er gyldig for pasienten. Dette stemmer ikkje slik Skjervheim legg ut konsekvensen av ein to-ledda dialog. Som tidlegare nemnt er objektivering av den andre, ifølgje Skjervheim, også ei objektivering av ein sjølv. Med andre ord er det like stor fare for at også helsearbeidaren vert eit objekt. Problemet er at objektiveringa av helsearbeidaren ikkje er like synleg, fordi ein helsearbeidar alltid har herredøme på grunn av kunnskap og makt i situasjonen.

Å ha herredøme inneber at ein frårøvar seg høvet til å ta lærdom av møtet med den andre. Først når eg tillet meg å verta engasjert, opprørt, glad eller nedtrykt av menneskas tiltale, vedkjem den andre meg. Først når den andre vedkjem meg, kan eg gjera meg håp om å forstå. Eg må stilla meg open for inntrykk, slik at den andre kan gjera inntrykk (9, s. 181).

Skjervheim oppfattar nettopp det å vera engasjert som ein grunnstruktur i det menneskelege tilværet, og meiner at «avlysing» av engasjement medfører at vi misser vesentleg kunnskap. Slik vi tolkar Skjervheim, er hans sentrale bidrag å klargjera forholdet mellom det objektive og det subjektive, og å vise kor nødvendig den subjektive tenkjemåten er når vi skal freista å forstå eit anna menneske.

Tek vi utgangspunkt for eksempel i sjukepleiefaget, har ambisjonen om profesjonalisering gjennom vitskapleggjering vore framtredande dei siste åra. Å fremma objektiv kunnskap har vore eit viktig vegval i så måte (10, s. 25). I dei seinare åra har vi sett eit auka påtrykk om evidensbasert klinisk praksis, ikkje minst gjennom intensivert satsing på forskingsbaserte retningsliner, vegleiarar og standardiserte behandlingsprogram (10; 11). No er ikkje vårt poeng her at objektiv kunnskap er unyttig eller lite brukbar, til sitt bruk er den heilt naudsynt. Problemet melder seg først når slik kunnskap får så stor plass at den ikkje gjev rom for den subjektive kunnskapen eller tenkjemåten. Ekeland (10) åtvarar mot denne utviklinga, der behandlingsrelasjonane kan endra seg frå å vere kommunikative og dialogiske, til å bli instruerande og monologiske.

Det er nettopp her Skjervheim sine tankar om den tre-ledda dialogen kjem inn som eit fagleg korrektiv. Skjervheim får oss til å forstå kor viktig der er å samtala med den som har «problemet», for å utvide vårt faglege fundament som helsearbeidarar. Om vi berre gjer bruk av den to-ledda dialogen, går vi glipp av viktig kunnskap, og grunnlaget for handlingsval kan bli for skrint eller direkte feil.

Skjervheim og geriatri

Dei siste tiåra har vi i norsk helsevesen hatt sterke politiske føringar med utgangspunkt i tenkjemåtar om «brukaren i sentrum» og «brukarmedverknad ». Ein slik tenkjemåte ber med seg ei rekkje premissar, mellom anna ein aktiv, sjølvstendig og «kompetent» brukar. Desse tenkjemåtane er mellom anna nedfelt i pasientrettigheitslova, der ein gjennom lovverket har freista å styrka pasienten sin rett til medverknad (12).

Til tross for slike nye ideologiske vendingar viser forsking at ekspertvurderingar har ein tendens til å få forrang framom eldre brukarar sine eigne oppfatningar, både på sjukehus (13) og i heimetenestene (14). Sjuke, gamle pasientar har ofte vanskeleg for å fremma krav og å setja fram ønske og behov. Mange eldre «tillempar» seg, dei er vane med å ta til takke med lite. Held vi oss i Skjervheim sin språkbruk, kan vi hevda at denne forskinga viser kor lett det er å blanda saman brukaren og saka når ein har med eldre menneske å gjera. Konsekvensane vert at ein handsamar subjekta som om dei var objekt, og då kjem ein «ikkje berre på kant med etikken, det blir også dårleg hjelp av det, og umyndiggjering meir enn myndiggjering», slik Ekeland og Heggen (15, s. 26) så treffande formulerar det.

Impulsane frå Skjervheim tykkjest vera særs relevante i ei tid med aukande tal hjelpetrengjande eldre, mange av dei med såkalla «uløyselege» problem, det vera seg språkvanskar, uro og endra sjølvbilete - problemstillingar som set store krav til helsearbeidarens evne til samhandling. Menneska har ulike perspektiv på ting, og for å kunne forstå den andre, må vi ta den andre sine påstandar på alvor. Eit subjekt må kunne halde seg til eit anna subjekt, uttrykte Skjervheim (4). Då trengs ein tre-ledda dialog.

Skjervheim aktuell i geriatrisk praksis i dag

Etter mange års arbeid med geriatriske problemstillingar trur vi det er vanskeleg eller umogeleg å utvikla seg sjølv som fagperson utan at ein set seg i situasjonar som engasjerer. Lar ein seg engasjera av saka, som i kortform handlar om å betra helse og lindre liding, vil også det geriatriske fagfeltet verta ei spanande fagleg utfordring.

Dialogen med eldre vil utfordra helsearbeidaren til å sjå livet til dei gamle i dag i lys av dei mange forteljingar som dei ber med seg. Til liks med mange av tenkjarane innan humaniora kjem Skjervheim med verdifulle innspel, slik at pasienten, mennesket, kan få trå fram og komme til orde. Såleis vil Skjervheim si tenking om mellommenneskelege relasjonar vere eit vesentleg grunnlag og danne eit viktig tilskot til helsefagleg praksis også i dag.